کد مطلب:25591 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:42

گنجینه پرسمان » اديان و مکاتب

چگونه ميتوانيم بفهيم كه قرآن هم مانند تورات و انجيل دستكاري نشده است؟

عظمت قرآن و احترامي كه به واسطه تأكيدات مكرر پيامبر(ص) در بين مسلمانان پيدا كرده بود، آنان را سخت شيفته و علاقهمند به كتاب الهي نموده بود. ثواب هايي كه براي حفظ قرآن و تلاوت و تعليم و تعلم قرآن از سوي پيامبر(ص) بيان شده بود، موجب پيشي گرفتن مسلمانان از يكديگر در حفظ قرآن بود و نشانههاي اهتمام به حفظ آن و در مرحله بعد كتابت آن، از همان زمان حيات پيامبر(ص) ديده ميشود. در رأس تمام مشتاقان حفظ قرن، شخص پيامبر بود كه آيات و سور را هر چند طولاني بودند، به خوبي فرا ميگرفتند و به ديگران ميآموختند.

پيامبر(ص) آن قدر در اين امر حريص بود كه پروردگار به او وعده داد قرآن را در سينهاش جمع نمود و قرائت و فهم آن را برايشان آسان نمايد.

افزون بر پيامبر(ص) تعدادي از صحابه بودند كه كوشش فراواني در راه حفظ قرآن به عمل آوردند كه به آنان جمّاع القرآن ميگويند. تعداد حافظان قرآن از هفتاد نفر بيشتر بود. تعدادي تمامي قرآن را حفظ بودند و افرادي بعضي سورهها را عبادة بن صامت ميگويد: اگر مردي هجرت ميكرد، پيامبر او را ميفرستاد نزد مردي از ما تا قرآن بيآموزد و هميشه در مسجد رسول صداهايي به تلاوت قرآن بلند بود، تا پيامبر فرمان داد صدايشان را كوتاه كنند كه به غلط نيفتند.

از اين معلوم ميشود تعداد زيادي از مسلمانان در اوقات مختلف به حفظ و تلاوت و آموزش قرآن اشتغال داشتهاند.

البته عدهاي مانند مصعب بن عمير، عبدالله بن ام مكتوم، عمار، بلال و سعد بن معاذ به طور رسمي مأموريت هايي براي عزيمت به نقاط مختلف و تعليم قرآن داشتهاند.

در زمان پيامبر تعدادي از اصحاب كاتب وحي بودند و قرآن را مينوشتند. شواهد فراواني نيز از احاديث و تاريخ اسلام در دست است كه تدوين قرآن را در آن زمان تأييد ميكند.

در بين كتاب وحي علي بن ابي طالب (ع) و خلفاي سه گانه، زيد بن ثابت، طلحة بن عبدالله، زبير بن عوام، عبدالله بن ارقم، مصعب بن عمير و... بودهاند. حضرت علي(ع) فرمود: ان كل آية انزلها الله تعالي علي محمد(ص) عندي باملاء رسول الله و خط يدي...؛ هر آيهاي كه پروردگار بر پيامبر فرو فرستاده است، ايشان بر من املا فرمود و من نوشتم كه اكنون آنها نزد من است.

زيد بنثابت با كمك برخي ديگر و با احتياط و سختگيري فراوان به جمع آوري قرآن پرداخت و با اين كه خود تمام قرآن را حفظ و بر پيامبر قرائت كرده بود، بر حافظه خويش اعتماد نكرد و آيات ارائه شده توسط صحابه و حافظان را تنها در صورت وجود دو شاهد در قرآن مجيد جاي داد.(1)

و در روايات آمده است: امام اميرالمؤمنين(ع) بعد از وفات پيامبر(ص) فرمود: اليت أن لا أخذ ردايي الا لصلوة جمعة حتي اجمع القرآن فجمعتة؛ سوگند ياد كردم تا قرآن را جمع آوري نكردهام، جز براي نماز جمعه ردا بر دوش نگرفته و از خانه بيرون نروم و چنين كردم.

سرانجام حضرت طي متي كوتاه، سه يا شش ماه اين كار را به پايان رساند و مصحف خود را به اصحاب عرضه كرد. گفتهاند اين مصحف به عنوان وديعه امامت نزد امام مجتبي (ع) بود و به ائمه بعدي سپرده شد، تا اكنون كه در اختيار حضرت بقية الله الاعظم ارواحنا فداه ميباشد.

دقت و سختگيري پيامبر و اهميت حضرت براي حفاظت قرآن از كاستي و فزوني و از سوي ديگر اهميت و دقت مسلمانان در برابر حذف عمدي يا غير عمدي يك حرف از قرآن، دلالت بر عدم تحريف آن ميكند.

اين قضيه معروف است كه عثمان به هنگام تدوين و يكسان سازي قرآن تصميم گرفت حرف واو را از آيه والذين يكنزون الذهب و الفضّة حذف كند، كه با واكنش مسلمانان روبرو شد.

أبي بن كعب گفت: بايد اين حرف را به قرآن برگردانيد يا شمشير ميكشم. همين طور درباره عمر بن الخطاب گفتهاند كه او روزي جمله والذين اتبعوهم باحسان را بدون واو قرائت كرد، اما آن چنان با او برخورد كردند كه مجبور شد دوباره آيه را با واو قرائت كند.

بنابراين جاي هيچگونه شك و ترديد در اين كه قرآني كه فعلاً در دست مسلمانان است، همان قرآني است كه بر رسول خدا نازل شده است، نيست. ان شاء الله مسلمانان با دقت و تدبر در قرآن و قرائت بيش از پيش اين كتاب آسماني، بر تقوا و خودسازي و بندگي خود بيافزايد.(2)

پينوشتها:

1 - محسن اسماعيلي، كليات علوم قرآن، ص 41.

2 - محسن اسماعيلي، كليات علوم قرآن، با اضافات و تلخيص.